کی و کجا، از کدام روکش استفاده کنیم؟ روکشها جهت جبران ساختار از دست رفتهی دندانها، ایجاد استحکام آنها در برابر نیروهای جویدن و مخرب پیشنهاد میشوند.
چه دندانهایی به روکش نیاز دارند؟
- دندانهای درمان ریشه شده (عصب کشی شده)
- دندانهای شکسته و دارای ساختار ضعیف
- روکش در محل ایمپلنت
انواع روکشها:
- روکش PFM (فلزی_چینی): لایهی زیری فلز و لایهی رویی از جنس پرسلن و به رنگ دندانهای مجاور است. بخاطر لبهی فلزی ممکن است بعد از چند سال کنار لبهی لثه، لکهی سیاه رنگ بگذارند.
- سرامیک: از نظر زیبایی و تقلید کامل نمای دندان مورد توجه هستند. همچنین روکشهای سرامیک از نظر دوام محکم هستند. نوع سرامیک روکشها در دندانهای خلفی و قدامی بخاطر نوع نیروهای وارد شده متفاوت است.
- زیرکونیا: از جنس فلزی بسیار محکم به رنگ سفید روشن است و با دستگاه CAD-CAM ساخته میشوند. ممکن است فوری تحویل داده شوند. روکش زیرکونیا در ناحیه خلفی و قدامی کاربرد دارند، برای محو بد رنگیهای ناشی از درمان ریشه و ضربه به دندانها مورد مناسبی است.
- E-max: یک سیستم تمام سرامیک بر پایهی شیشه از جنس لیتیوم دی سیلیکات است که از ترکیب کوارتز، دی اکسید لیتیوم، آلومینا، اکسید فسفر و پتاسیم ساخته شده است. روکشهای تمام سرامیک بر پایهی E-max بخاطر طول عمر بالا، زیبایی ظاهری در ناحیه دندانهای قدامی گزینه مناسبی هستند.
- تمام فلزی: این روکشها در نواحی خلفی استفاده میشوند، استحکام خوبی دارند، ولی ظاهرشان فلزی رنگ است. که بخاطر طول کوتاه دندانها و کمبود فضای بین فکها انتخاب میشوند. روکش میتواند از جنس طلا و از جنس آلیاژ ترکیبی متشکل از (نیکل، کروم، مس و…) باشد.
برای انتخاب نوع ماده، دندانپزشک فاکتورهای زیر را در نظر میگیرد:
- موقعیت دندان در فک (فک بالا باشد یا پایین، دندان در جلوی فکها باشد یا عقب فکها)
- موقعیت لثه شما
- عملکرد دندان، نیروهای وارد بر آن، اگر روکش روی دندانهای مخصوص جویدن باشد (خلفی) و یا اگر دندانها در جلو باشد (قدامی)، توزیع نیرو در این دو قسمت و نوع آن متفاوت خواهد بود.
چرا روکش دندانی مورد نیاز است؟
- برای حمایت دندان ضعیف (پوسیده شده)
- حمایت و بازسازی یک دندان شکسته و یا شدیدا سایش یافته
- برای نگهداری بریج دندانی در محل
برای کودکان هم روکش جهت حمایت دندانهای شیری استفاده میشود که:
SSC میباشد و از جنس استیل (رنگ فلزی، (STAINAESS STEELCROWN) در موارد زیر استفاده میشود:
- دندانهای پوسیده و تخریب شده
- دندانهای عصب کشی شده اطفال (پالپوتومی یا پالپکتومی شده)
- ریسک پوسیدگی شدید در کودکان که رعایت بهداشت برایشان سخت است.